Strona:PL Doyle - W sieci spisku.pdf/27

 Przez otwór w murze obok drzwi mogłem zajrzeć do izby i mogłem widzieć także ten kąt, gdzie się palił ogień. Tam pobiegł ów nieznajomy młodzieniec; przeszukiwał z pośpiechem keszenie swego ubrania i skrył się pod okapem komina. Widziałem tylko nogi. jego w czarnych pończochach, stojące na cegłach. Potem znów pośpieszył do drzwi.
 — Kto pan jesteś? — zawołał głosem wzburzonym.
 — Zbłąkany podróżny.
 — Zdawał się chwilę namyślać,
 — Tu nie znalazłbyś pan wygodnego noclegu.
 — Jestem znużony i wyczerpany; spodziewam się, że pan mi nie odmówi przytułku na tę noc; godzinami błądziłem po trzęsawisku.
 — Czy spotkałeś pan kogo? — zapytał z żywością.
 — Nie.
 — Proszą się nieco cofnąć — rzekł. — Jest tu miejsce ustronne, a czasy obecne bardzo niespokojne. Nie można nigdy być dość ostrożnym.
 Usłuchałem jego wezwania, on zaś otworzył nieco drzwi, tylko tyle, aby móc głowę wystawić. Długo spoglądał na mnie badawczo.
 — Jak się pan nazywa? — zapytał.
 — Ludwik Laval — odpowiedziałem. Uważałem za stosowne nie przyznawać się do mego szlachectwa.
 — Dokąd pan zdąża?
 — Szukam jakiegoś przytułku.
 — Przybywa pan z Anglji?
 — Jestem z wybrzeża.
 Odpowiedzi moje widocznie nie zadowoliły go. Potrząsnął głową z niedowierzaniem.
 — Nie mogę pana wpuścić do domu — rzekł.
 — Ale...