Strona:PL Doyle - W sieci spisku.pdf/73

 — Dwaj spiskowcy, których plany przypadkowo odkryłem.
 — Spiskowcy?
 Spojrzała na mnie ze zdumieniem.
 — Byliby mnie z wszelką pewnością zabili, gdyby nie ojciec pani.
 — Na razie potrzebuje jeszcze pana dla swoich planów Miał swoje powody, dla których pana zawezwał do powrotu do zamku Grobois. Jestem wobec pana otwartą, proszę teraz o taką samą otwartość z pańskiej strony. Proszę mi szczerze powiedzieć, kuzynie, czy pan kogoś kocha.
 Kuzynka moja stawała się coraz bardziej zagadkowa; to pytanie, po tak poważnej rozmowie, zdziwiło mnie jeszcze więcej, aniżeli wszystko, co dotychczas się wydarzyło. Ale otwartość z jej strony wymagała również otwartości z mej strony, odpowiedziałem tedy bez namysłu.
 — Tak jest, kuzynko. Kocham najlepszą i najwierniejszą pannę, którą zostawiłem w Anglji. Nazywa się Eugenja, Eugenja de Choiseul, synowica starego księcia.
 Twarz mej kuzynki zajaśniała radością, oczy jej zabłysły i zapytała mnie szybko:
 — Czy bardzo ją pan kochasz?
 — Z całej duszy.
 — Nie mógłbyś się jej wyrzec?
 — Za nic w świecie.
 — Nawet za zamek Grobois?
 — Nawet i za to nie.
 Młoda dziewczyna uradowana podała mi obie ręce z wykwintnym wdziękiem.
 — Przebacz mi, mój kuzynie, że cię tak nieżyczliwie przyjęłam — rzekła — będziemy odtąd sprzymierzeńcami, a nie wrogami.