Strona:PL Doyle - Widmo przeszłości.pdf/88

 Niemniej postanowiłem uprzedzić generała o przybyciu duchownych buddyjskich.
 Nazajutrz więc udałem się do Cloomber.
 Właśnie dochodziłem do bramy parku, gdy ukazał się w niej generał i ze zdziwieniem spostrzegłem, że ubrany jest w mundur wojskowy, jaki noszono przed laty czterdziestu. Mundur ów był zniszczony i wypłowiały; u boku generała wisiała prosta szabla.
 Za nim szedł kulejąc dobrze ubrany i widocznie syty i zadowolony kapral Smith.
 Spostrzegłszy mię, generał odezwał się uprzejmie:
 — Dobrze, że pan przychodzi, mr. West, w takim czasie właśnie jak teraz można się przekonać, kto jest przyjacielem, a kto nim nie jest.
 — Byłem trochę niespokojny, — odpowiedziałem, — tak dawno już nie miałem wiadomości z Cloomber. Co u państwa słychać?
 — To, co zawsze. Ale jutro będzie nam już lepiej; jutro staniemy się innymi ludźmi, nieprawdaż kapralu?
 — Tak, sir, — powiedział kapral, zasalutowawszy przed generałem, — jutro będziemy się czuć doskonale.
 — Jestem nieco zdenerwowany, — objaśnił generał. — Nie wątpię jednak, że wszystko jakoś się ułoży. Opatrzność czuwa nad nami. A co pan porabiał?
 — Mieliśmy w tych dniach wiele zajęcia i

— 84 —