Strona:PL Doyle - Z przygód Sherlocka Holmesa. T 2.pdf/148

 — Tak jest.
 — Czego?
 — Kul powietrznych.
 — Co przez to rozumiesz, mój kochany Holmesie?
 — Wiesz chyba, Watsonie, dobrze, że nie jestem bojaźliwy. Lecz nie zważać na grożące niebezpieczeństwo, byłoby głupotą, a nie odwagą. Czy mogę cię prosić, o zapałkę?
 Zapalił papierosa i z rozkoszą wciągał dym.
 — Muszę cię najpierw przeprosić, że tak późno przychodzę, mówił dalej, a następnie prosić cię o pozwolenie, żebym mógł opuścić twój dom przez mur, okalający ogród.
 — Co to ma wszystko znaczyć? — zapytałem.
 Wyciągnął swoją rękę, a w świetle lampy spostrzegłem, że dwie kostki u jego ręki były zgruchotane i zakrwawione.
 — Nie jest to więc drobnostka, jak widzisz, rzekł z uśmiechem. Przeciwnie, innemu wystarczyłoby to, żeby złamać rękę. Czy żona twoja jest w domu?
 — Nie, wyjechała.
 — Tak? Więc jesteś sam?
 — Zupełnie sam.
 — A więc tem łatwiej mogę cię prosić, abyś mi przez tydzień towarzyszył w podróży.
 — Dokąd?