Strona:PL Dumas - Życie jenerała Tomasza Dumas.djvu/170

 — Tak, Bonaparte jest tu i oddaje ci dowództwo nad jedną kolumną w jutrzejszéj bitwie.
 — Tam do kata!
 Porwał się i przybiegł.
 W téjże chwili wszedł Dermoncourt.
 — I cóż? zapytał Bonaparte.
 — Rozkazy spełnione jenerale.
 — Dobrze. Teraz udaj się w okolice Faworyty i zobacz jakie są stanowiska nieprzyjaciela.
 Dermoncourt wyszedł.
 Była ósma wieczorem; wojska nasze zajmowały Faworytę. Dermoncourt wyminął przednie straże, i zapuściwszy się ku Mantui, spotkał się właśnie z wycieczką, którą przedsięwziął Wurmser.
 W trzy kwadranse po oddaleniu się jego z głównej kwatery, usłyszano nagle jego wołanie:
 — Na koń, jenerale! na koń! nieprzyjaciel tuż za mną.
 Rzeczywiście ledwie że się nie dostał do niewoli i czując tuż, tuż pogoń za sobą, wołał na pomoc.