odznaczyli, jenerałów Brune, Vial i Ross i szefów brygady d’Estaing, Marquis i Tournery.
O moim ojcu nie było wzmianki, nie wymieniono nawet jego nazwiska.
Taki był zwyczaj Bonapartego; nie lubił kiedy jenerał nadto czynił.
Dowodem na to Kellerman pod Marengo.
Mego ojca, który pochwycił plany d’Alvinzego, który powstrzymał Wurmsera w Mantui, który zdobył 6 chorągwi na nieprzyjacielu trzykroć liczniejszym, pod którym ubito dwa konie, mego ojca nietylko wcale nie wymieniono, ale nadto dywizyą jego przyłączono do dywizyi Masseny, co było niełaską.
Ojciec mój, gniewem uniesiony, chciał się podać do dymisyi. Dermoncourt go wstrzymał.
Zaczął się wywiadywać i przekonał się, że jenerał spisujący sprawozdanie o oblężeniu, wystawił go jako będącego w obserwacyi w czasie boju pod Favorytą.
Kazał więc sobie wystawić poświadczenie następujące:
Strona:PL Dumas - Życie jenerała Tomasza Dumas.djvu/178
Ta strona została przepisana.
