Strona:PL Dumas - Życie jenerała Tomasza Dumas.djvu/221

 Uważał więc za stosowne przerwać rozmowę i powiedział.
 — Więc jenerał nie poznajesz pana?
 — Nie, odrzekł mój ojciec.
 — Otóż to właśnie ten sam kommendant, który....
 — Który?
 Dermoncourt dał znak oficerowi, żeby za niego dokończył.
 Oficer zrozumiał.
 — Który wyzwawszy nic czekał cię — tak jest, ja nim jestem jenerale — rzecze śmiejąc się.
 — Czy doprawdy?
 — Więc nie widziałeś pana? zapytał Dermoncourt mego ojca.
 — Nie. Zapaliłem się owego dnia i wściekałem się, nie mogąc się zmierzyć z wyzywającym.
 — Tak jest, ja to byłem jenerale. Postanowiłem był mocno bić się z tobą, ale gdym ujrzał pędzącego cię ku mnie, zabrakło mi serca. Czułem potrzebę wypowiedzenia ci tego, jenerale, dlatego prosiłem aby mi pozwolono przywieść rzeczy i pieniądze dla mych oficerów.