dobny projekt podawał Ludwikowi XV; tego z pewnością powiedzieć nie można. Zresztą Dyrektorowie nie opierali się bynajmniéj życzeniu tego drugiego Kambyzesa. Zazdrościli mu jego sławy i czuli, że cień rzucony na nich przez zwycięzcę z pod Arcoli i Rivoli, zabijał jak cień drzewa Upas.
Dnia 12 kwietnia 1798 Bonaparte odebrał nominacyę na wodza naczelnego armii Wschodu.
— Czy jenerał długo będzie w Egipcie? zapytał go sekretarz winszując mu nominacyi.
— Sześć miesięcy lub sześć lat — odpowiedział Bonaparte, wszystko zawisło od wypadków. Ukolonizuję ten kraj; sprowadzę artystów, rzemieślników wszelkiego rodzaju, kobiety, aktorów, poetów. Mam dopiéro 29 lat; będę miał wtenczas 35. To jeszcze nie starość. Dosyć mi tych sześciu lat, jeżeli mi się wszystko powiedzie, aby pójść do Indyj, tak daleko jak Aleksander.
Dnia 19 kwietnia Bonaparte zapowiedział swój odjazd do Tulonu.
Dnia 4 maja opuścił Paryż w towarzystwie Józefiny.
Strona:PL Dumas - Życie jenerała Tomasza Dumas.djvu/245
Ta strona została przepisana.
