Strona:PL Dumas - Życie jenerała Tomasza Dumas.djvu/247

 — Przecież nie do Bonapartego, jenerale? zapytał Dermoncourt.
 — Właśnie do niego.
 — Ależ nie przyjmie cię.
 — Dlaczego?
 — Bo za rano.
 — To nic nie znaczy.
 — Zastaniesz go w łóżku!
 — Pewnie.
 — Ależ w łóżku, z żoną; kocha ją jak jaki mieszczuch.
 — Tem lepiéj... będę kontent że znów zobaczę Józefinę.
 I ojciec mój pociągnął za sobą Dermoncourta, wpół ciekawego, wpół obawiającego się co zajdzie, wkońcu domyślił się, że ojciec ma prywatne posłuchanie i poszedł z nim.
 Rzeczywiście ojciec mój wszedł na boczne schody, wązkim kurytarzem dostał się do małych drzwi, otworzył je, uchylił parawanu i znalazł się wraz z Dermoncourtem w pokoju Bonapartego.
 Józefina płakała. Bonaparte ocierał jéj łzy jedną ręką, a drugą, śmiejąc się wybijał marsza.