Strona:PL Dumas - Życie jenerała Tomasza Dumas.djvu/356

dla Mocqueta stratą, którą zaledwie za lat kilka zdołałby powetować i kto to wie!
 To też rurka gipsówki Moequeta nie przechodziła nigdy sześciu linii, połowa jeszcze była z pióra.
 Nałóg nierozstawania się z fajką, która wyżłobiła sobie rodzaj kleszczy pomiędzy siekaczami a kłami Mocqueta, spowodował u niego drugi nałóg, a tym było: że mówił z zaciśniętemi zębami, co nadawało szczególny charakter uporczywości wszystkiemu co mówił.
 — I od jakiegoż to czasu nawiedzony jesteś od zmory, mój biedny Mocquecie! zapytał mój ojciec.
 — Od tygodnia jenerale.
 — I kto to jest ową zmorą?
 — Wiem ci ja kto — odrzekł Mocquet z zębami jeszcze bardziéj zaciętemi.
 — No, czy wolno wiedzieć?
 — To ta stara ciota Durand, jenerale.
 — Stara Durand z Haramont?
 — Tak jest, ona.
 — Tam do kata, Mocquet! toż trzeba się mieć na baczności.