Strona:PL Dumas - Życie jenerała Tomasza Dumas.djvu/392

przestrachu, wyszedłem z krzesełek i zbliżyłem się ku drzwiom.
 — Gdzie idziesz Aleksandrze! — krzykła kuzynka — gdzie idziesz?
 — Idę otworzyć tacie, — odpowiedziałem spokojnie — bo przychodzi pożegnać się ze mną.
 Biedna dziewczyna wyskoczyła z łóżka cała przerażona, schwyciła mnie w chwili, gdym kładł rękę na klamkę i zaniosła mnie gwałtem do łóżka.
 Broniłem się jak mogłem, krzycząc: adieu tato! adieu tato!
 Coś, jakby oddech konającego wionęło po mój twarzy i uspokoiło mnie.
 Usnąłem z oczami pełnemi łez, z piersią zapartą łkaniem.
 Nazajutrz zbudzono nas ze świtem.
 Ojciec mój umarł właśnie w chwili, kiedy usłyszałem owe mocne uderzenie we drzwi.
 Wtenczas to uderzyły mi w ucho wyrazy nie mające dla mnie zupełnego znaczenia.
 — Biedne dziecię! umarł ci ojciec i który cię tak bardzo kochał!