nia niebezpieczniejszym czyniły od gradu kartaczy. Wkrótce Kellermann znalazł się między armią piemoncką, gotową do kroków zaczepnych, a zbuntowanym Lugdunem; rozdziela tedy swoją szczupłą armią na dwa korpusy: jeden zostawia pod rozkazami jenerała Brunet, a drugi prowadzi sam pod mury Lugdunu.
Wraz po odejściu Kellermana, Piemontczycy korzystając ze zmniejszenia wojsk francuzkich, uderzyli na nie z siłą 25,000 ludzi — ale garstka Bruneta przez dni 18 stawiała im czoło; w walce bez przerwy, ustępując po kroku, ocaliwszy wszystkie magazyny, utraciła tylko 20 mil kraju.
Wszakże niepodobna było Brunetowi dłuzéj się opierać — zawiadomił więc Kellermana o swém położeniu. Kellermann odstąpił natychmiast od oblężenia Lugdunu, przybiegł do armii z posiłkami 3,000 ludzi, i ta teraz ogółem 8 000 wynosiła. Trzysta gwardyi narodowéj ustawił na drugiéj linii i z temi słabemi siłami rozpoczyna kroki zaczepne 13-go września 1793.
Strona:PL Dumas - Życie jenerała Tomasza Dumas.djvu/85
Ta strona została przepisana.
