Strona:PL Dumas - Amaury.djvu/123

 — I cóż mój wuju? rzekła, nie powiedziałam Ci, że będziesz szczęśliwy ich szczęściem? i cóż? czyż szczęście ich niedotrzymało Ci słowa. Czyż nie jesteś szczęśliwy?
 — Prawda! moje dziecko, rzekłem jéj, ale nie dość na tém, abym ja i oni, byli szczęśliwi. Potrzeba jeszcze, abyś i ty szczęśliwą była.
 — O! ja? mój wuju, mnie już dobrze; cóż mi potrzeba? ty mię kochasz jak ojciec; Magdalena i Amory kochają mnie jak siostrę, czegóż mogę żądać więcej?
 — Kogoś, coby Cię kochał jak żonę, dziecko moje — i takiego ja Ci znalazłem.
 — Wujo! rzekła Antonina, a tonem swej mowy niby prosiła mię, abym nie mówił daléj.
 — Słuchaj mię Antonino, odpowiedziałem, a potem powiesz mi swe zdanie.
 — Mów, wuju.
 — Znasz P. Juljusza Rajmond?
 — Tego młodego prawnika, któremu powierzasz swe interessa wszystkie?
 — Właśnie. Jak Ci się zdaje?
 — Doskonały — na prawnika, mój wuju.