Strona:PL Dumas - Amaury.djvu/129

gdalena, piękny to kraj, i piękne to niebo, gdzie pomarańcza dojrzewa ale twa miłość w któréj cały raj szczęścia jaśnieje, stokroć dla mnie jest piękniejsza.
 — O mój Boże! rzekł Amory wzdychając, a w westchnieniu znać było małą niecierpliwość.
 — Cóż Ci takiego? spytała Magdalena.
 — Dla czegóż potrzeba, aby każde szczęście miało cień swój, choćby najlżejszy?
 — Co rozumiesz przez to?
 — Że Włochy byłyby dla nas istnem Eldorado, że powtarzał bym ci: tam, tam to kochać trzeba, tam tylko czuje się życie; — ale jedna rzecz będzie smuciła miłość naszą....
 — I jaka? proszę Cię.
 — Boję się powiedzieć Ci Magdaleno.
 — No! powiedz mój drogi.
 — Widzisz, mnie się zdaje, że do zupełnego szczęścia potrzeba, abyśmy mogli być zupełnie sami; mnie się zdaje, że miłość jest uczucie tak delikatne i święte, że obecność trzeciego, ktokolwiek on jest, warzy ją i zabija; mnie się zdaje, że aby się oddać sobie zupełnie, zlać się nieja-