Strona:PL Dumas - Amaury.djvu/242

czone w jednym się stapiają pocałunku. — Ja kocham Cię Magdaleno!...
 — Kocham cię Am...
 I usta młodzieńca dotknęły w téj chwili jéj ust.
 Ale wyraz zaczęty w niewysłowionéj miłości skończył się krzykiem strasznej boleści.
 Na ten krzyk, Amory cofnął się nagle, i pot zimny na czoło mu bił.
 Magdalena padła na ławkę; jedną ręką cisnęła piersi, drugą chustkę niosła do ust.
 Straszna myśl przebiegła przez głowę młodzieńca.
 Padł na kolana przed Magdaleną, otoczył ją ręką swą — i wyrwał jéj chustkę od ust.
 Mimo ciemność dojrzał na niéj krew.
 Wtedy porwał ją na ręce i biegnąc jak szalony zaniósł do pokoju, położył na łóżku, i sam bez tchu i mowy prawie, chwycił za sznurek idący do pokoju p. d’Avrigny i ciągnął ze wszystkich sił i dzwonił.
 Później myśląc, że niepodobna mu będzie znieść wzroku tego biednego ojca, wybiegł, i jak zbrodniarz jaki schronił się do swego pokoju.
 Tam był z godzinę bez przytomności prawie,