Strona:PL Dumas - Amaury.djvu/278

rym, wziął go za rękę i nic nie mówiąc zaprowadził go do pokoju w którym Magdalena modlić się zwykła; padł przed krzyżem na kolana ciągnąc młodzieńca za sobą i rzekł mu:
 — Módlmy się!
 — Wielki Boże! zawołał Amory — czyż umarła! — a ja przy niéj nie byłem?
 — Nie — nie, odrzekł p. d’Avrigny, nie; uspokój się Amory, jeszcze 24 godzin możemy ją zatrzymać na tym świecie; i ty będziesz przy jéj skonaniu, będziesz Amory.
 Amory rzewnie zapłakał, i wsparł głowę na klęczniku. Upłynął tak może kwadrans, drzwi się otworzyły wszedł sędziwy kapłan. Amory się odwrócił.
 — I cóż? spytał.
 — To Anioł, odpowiedział pleban.
 P. d’Avrigny spytał z kolei:
 — A kiedy święte namaszczenie?
 — Dziś o 5éj wieczorem. Magdalena prosi, aby Antonina obecna była temu ostatniemu obrządkowi.
 — To widać czuje już sama, że umrze niedługo, szeptał p. d’Avrigny.