Strona:PL Dumas - Amaury.djvu/288

 Ptaszyna jakaś siadła na oknie, zaśpiewała i uleciała.
 Magdalena otworzyła oczy, chciała się podnieść i powtórzyła dwa razy: duszno! duszno!, upadła i westchnęła.
 Było to ostatnie westchnienie.
 P. d’Avrigny podniósł się i tłumionym głosem rzekł:
 — Żegnam cię, Magdaleno.
 Amory krzyknął.
 Antonina zapłakała.
 Magdalena już nieżyła. Razem z gwiazdami zagasła. Pomału, ze snu przeszła do śmierci; jedynem wysileniem jej było westchnienie.
 Ojciec, kochanek i siostra poglądali chwil kilka w milczeniu, na drogie im zwłoki. Oczy jej, które w niebo już patrzeć miały, otwarte były; dla tego Amory wyciągnął rękę chcąc zamknąć powieki. Ale p. d’Avrigny zatrzymał go.
 — Ja jestem ojcem, Panie, rzekł.
 I oddał umarłéj tę pobożną i straszliwą usługę; potem, po chwili niemego i bolesnego patrzenia, na piękną jéj twarz, zimną już, nasunął kołdrę, co śmiertelnym stała się całunem. Wtedy wszy-