Strona:PL Dumas - Amaury.djvu/292

 — Przed godziną.
 — Do djabła, zawołali trzej rozstrzepańcy, nieco zdziwieni.
 — Przed godziną! Biedny Amory — a ja właśnie chciałem się prosić na śniadanie dziś z rana.
 — Niewczesna proźba, ale ja was z swej strony zapraszam na jutrzejszy pogrzeb Magdaleny.
 I ścisnąwszy ich za ręce po kolei, oddalił się. Trzej przyjaciele popatrzeli na siebie.
 — Diable szalony! — rzekł jeden.
 — Raczej djable silny — rzekł drugi.
 — To na jedno wyjdzie, dodał Albert.
 — W każdym razie, panowie, odpowiedział pierwszy, takie spotkanie owdowiałego kochanka, nie jest wcale pocieszającą rzeszą po przepiciu.
 — Czy będziesz na pogrzebie? rzekł drugi.
 — Nie można nie być, rzekł Albert.
 — Ale panowie, panowie, rzekł pierwszy, niezapominajcie tylko, że jutro Grizi występuje w Otello.
 — Prawda! to nic; pójdziemy do kościoła pokazać się tylko, żeby nas Amory widział — to dosyć