Strona:PL Dumas - Amaury.djvu/30

gny blednąc równie jak ona — córko moja! — Ach! to ty ją zabijesz Amory!...
 I skoczył do Magdaleny, wziął ją na ręce swoje, jak dziecię, i uniósł do blizkiego pokoju — Amory chciał iść za nim.
 — Zostań Pan, rzekł zatrzymując go we drzwiach; zostań! rozkazuję Ci.
 — Ale, mówił Amory załamując ręce, ona potrzebuję pomocy.
 — To cóż? rzekł P d’Avrignv, nie jestemże lekarzem?
 — Przepraszam Pana, wyjąknął Amory, ale ja sądziłem.... ja niechciałbym się oddalić nie dowiedziawszy się...
 — Dziękuje, ślicznie dziękuję mój drogi, za troskliwość. — Ale bądź spokojny — Magdalena zostanie z ojcem, a ja nie odnmówię jéj starań. A więc bądź zdrów — do widzenia.
 — Do widzenia! rzekł młodzieniec.
 — Do widzenia! odpowiedział P. d’Avrigny zimno poglądając, i pchnął nogą drzwi, które się zawarły za nim i za Magdaleną.
 Amory pozostał na miejscu nieruchomy, w roz-