Strona:PL Dumas - Amaury.djvu/462

 W swéj młodzieńczéj niewinności Filip zachował zwyczaj trzymania kobiety do usług.
 Filip był w gabinecie; dwie ręce jego wspierały się na biurku, głowa między dwiema rękami spoczywała; a palce obu rąk zapuściły się w gęste włosy aż po same ich korzenie: Filip rozbierał trudne pytanie o mur graniczny.
 Tłusta służąca nie uważała wcale za rzecz potrzebną spytać się o imię przybyłego gościa, ale idąc przed nim, otworzyła drzwi gabinetu, oznajmując go temi prostemi wyrazy:
 — Proszę pana, jakiś pan prosi pana.
 Filip podniósł głowę, i westchnął, co jasno dowodzi, że w sprawie o własność więcéj jest daleko czucia, niżby kto sądził na pierwszy rzut oka; spostrzegłszy dawnego przyjaciela, zawołał zadziwiony:
 — Ach! to ty. O! mój drogi Amory jakże kontent jestem, że cię widzę.
 Ale Amory był nieczuły na te oznaki przywiązania i zimno i surowo rzekł:
 — Czy wiesz co mię do ciebie sprowadza panie Filipie?
 — Nie wiem doprawdy, ale to wiem dobrze,