Strona:PL Dumas - Anioł Pitoux T1-2.djvu/103

 Billot zeskoczył na ziemię i zbliżywszy się do tych żołnierzy, którzy odbywali wartę pod drzewami, rzekł:
 — Przyjaciele, czy możecie nam powiedzieć, co słychać w Paryżu?
 Ale żołnierze w miejsce odpowiedzi zaklęli po niemiecku.
 — Cóż się dowiedziałeś? — spytał Billot.
 — Nie po łacinie gadają, kochany panie — odrzekł chłopak drżąc cały — oto wszystko, co mogę panu odpowiedzieć.
 Billot zamyślił się i spojrzał na wartowników.
 — Jakiż ja głupi, aby się zwracać do Kajserlichów.
 I zaciekawiony stanął na środku drogi.
 Jeden z oficerów zbliżył się do niego.
 — Jedź dalej, jedź! — zawołał złą francuszczyzną.
 — Przepraszam kapitanie, — odpowiedział Billot — ale chcę jechać do Paryża.
 — A więc?
 — Ponieważ zaś widzę pana na drodze, obawiam się, czy przedostanę się za rogatki.
 — Przedostaniesz się.
 Billot pojechał i rzeczywiście przejechał. Ale wpadł znów na huzarów z Bercheny, którzy otaczali Villette.
 Tym razem natrafił na rodaków i z większym ich powodzeniem wypytywał.
 — Panowie — powiedział, — co słychać nowego w Paryżu?
 — To, że wasi wściekli paryżanie — odparł jeden z huzarów — dobijają się o swego Neckera i strzelają do nas, jak gdyby to nas co obchodziło.
 — Chcą Neckera! — wykrzyknął Billot. — Czyż go stracili?
 — Ma się rozumieć, bo król złożył go z urzędu.
 — Król złożył z urzędu Neckera? — zawołał Billot z takiem oburzeniem, jakby walczył przeciw świętokradztwu — król złożył z urzędu tego wielkiego człowieka?
 — Tak jest, mój bracie, a w dodatku ten wielki człowiek jest już w drodze do Brukselli.
 — W takim razie to pośmiejemy się trochę — zawołał Billot strasznym głosem, nie dbając wcale o niebezpieczeństwo, na jakie się narażał zdradzając wobec dwunastu, czy piętnastu setek rojalistów uczucia swoje.