Strona:PL Dumas - Anioł Pitoux T1-2.djvu/114

 — Mego pana — oświadczył ten sam głos, który już się raz był odezwał. — Ale mój pan uważa, że za dobry czynicie z niej użytek, aby wam można ją odebrać.
 Billot obejrzał się i ujrzał berajtera w liberji księcia Orleańskiego.
 — Gdzież jest twój pan?... — powiedział.
 Ujeżdżacz pokazał mu odchyloną w oknie firankę, z po za której książę widział wszystko co się działo.
 — A, więc twój pan z nami?... — zapytał Billot.
 — Sercem i duszą jest on zawsze z ludem — odpowiedział berajter.
 — A zatem, niech żyje książę Orieański! — krzyknął Billot. Przyjaciele, książę Orleański stoi po naszej stronie, niech żyje książę Orleański.
 I wskazał na firankę, po za którą stał Jego Wysokość.
 Wtedy firanka się odsłoniła i książę Orleański ukłonił się tłumowi trzy razy.
 Wprawiło to wszystkich w entuzjam szalony.
 — Niech żyje książę Orleański!... — ryknęło kilka tysięcy osób.
 — Do magazynów broni!... — zawołał głos jakiś z tłumu.
 — Do hotelu Inwalidów!... — zawołało kilku starych żołnierzy. Sembreuil ma dwadzieścia tysięcy strzelb gotowych.
 — Do hotelu Inwalidów!..
 — Do Hotel de Ville!... — wołali inni, Flesselles ma klucze od składu broni gwardzistów i odda je nam z pewnością.
 — Do Hotel de Ville! — powtórzyli obecni.
 I rozbiegli się w trzech wskazanych kierunkach.
 Tymczasem dragoni na placu Ludwika XV zebrali się około barona Bezanval i księcia de Lambesq.
 Nie wiedzieli o tem Billot i Pitoux, którzy, pozostali sami prawie na placu Palais-Royal.
 — No!.. kochany panie Billot, gdzież my idziemy? — zapytał Pitoux.
 — Miałbym wielką ochotę iść za tymi dzielnymi ludźmi — odpowiedział dzierżawca. — Nie do magazynów broni, gdyż mam oto tę piękną — strzelbę, ale do hotelu Inwalidów lub do Hotel de Ville. Że jednak przybyłem do Paryża nie poto, aby się bić, ale poto, aby się dowiedzieć