Strona:PL Dumas - Anioł Pitoux T1-2.djvu/126

 Słowom tym potaknęło sto pałających gniewem głosów, wołając:
 — Broni!... broni!... niech nam broń dadzą!...
 Tłum, który się zebrał na ulicy, rozogniony zapałem młodzieży, rzucił się na kratę.
 Przełożony padł na kolana i wyciągając ręce przez kratę, zawołał błagalnie:
 — Przyjaciele!... przyjaciele!... oszczędźcie te biedne dzieci.
 — Z pewnością, że o ich krzywdzie nie myślimy — odpowiedział jeden z gwardzistów!... Ładne chłopaki... będą się bić jak anioły.
 — Przyjaciele!... moi przyjaciele!... Te dzieci, to święty depozyt, powierzony mi przez ich rodziców, ja za nich odpowiadam; ojcowie ich i matki liczą na mnie, na miłość boską nie uprowadzajcie tych dzieci.
 Przeciągłe ryki, dolatujące z głębi ulicy, to jest z ostatnich szeregów tłumu, były odpowiedzią na te błagania.
 Billot wystąpił przeciw gwardzistom, tłumowi, uczniom nawet i zawołał:
 — Ma rację, to święty depozyt; niech ludzie dają się zabijać, ale dzieci niech żyją; to nasienie przyszłości.
 Szmer niezadowolenia dał się słyszeć w tej chwili.
 — Kto szemrze — zawołał Billot, — ten napewno nie jest ojcem. Ja, który przemawiam do was, przydźwigałem wczoraj na ramionach dwóch zamordowanych ludzi, oto krew ich na mojej koszuli. Patrzcie!...
 I ukazał zakrwawioną kamizelkę i koszulę, co zelektryzowało obecnych.
 — Wczoraj — ciągnął dalej Billot — biłem się w Palais-Royal i w Tuilleries, i to chłopię także się biło, ale nie ma ono ani ojca, ani matki, zresztą to już prawie człowiek.
 I wskazał na Pitoux, a ten się dumnie wyprostował.
 — Dzisiaj znowu się bić będę, — ciągnął dalej Billot — ale niech mi nikt nie śmie powiedzieć: Paryżanie nie byli w stanie poradzić żołdakom cudzoziemskim i dzieci do pomocy wezwali.
 — Racja!... prawda!... — krzyknęły chórem kobiety i gwardziści. — Ma słuszność. Dzieci!... wróćcie się, wróćcie!...