Strona:PL Dumas - Anioł Pitoux T1-2.djvu/129

 — O dziękuję, stokrotnie dziękuję panu — szepnął przełożony, starając się chwycić ręce Billota przez kratę.
 — A przedewszystkiem, patrzcie na Sebastjana — rzekł dzierżawca.
 — Co? mnie mają pilnować?... Nie! mnie nie potrafią upilnować — zawołał młodzieniec, szamocąc się ze służącym, gdy go odprowadzić usiłował.
 — Puśćcie mnie — rzekł Billot — ja jego podejmuję się uspokoić.
 Tłum się rozstąpił.
 Dzierżawca pociągnął Pitoux i wszedł z nim na dziedziniec szkoły.
 Trzech czy czterech gwardzistów wraz z dziesięcioma szyldwachami stali przy drzwiach, aby wzbronić wyjścia chłopcom.
 Billot podszedł wprost do Sebastjana i biorąc w swoje duże, szorstkie dłonie, białe i delikatne ręce dziecka, powiedział:
 — Nie poznajesz mnie, Sebastjanie?...
 — Nie.
 — Jestem Billot, dzierżawca twego ojca.
 — A!... prawda...
 — A tego chłopca — zapytał Billot, wskazując na swego towarzysza, nie poznajesz?...
 — Anioł Pitoux?... — powiedział Sebastjan.
 — Tak, Sebastjanie, ja.
 I Pitoux rzucił się płacząc z radości, na szyję swego brata mlecznego i towarzysza nauk.
 — A zatem!... — powiedział Sebastjan, nie uspakajając się wcale, — a zatem?...
 — A zatem... Jeżeli ci wzięli ojca, ja ci go zwrócę, ja, słyszysz!...
 — Pan?...
 — Tak ja! ja!... i wszyscy ci, co są ze mną.
 — Do djabła! wczoraj mieliśmy do czynienia z austrjakami i widzieliśmy ich ładownice.
 — A że tak, oto na dowód jedna z nich... — dodał Pitoux.
 — Czy prawda, że uwolnimy ojca tego dziecka?... — spytał Billot, zwracając się do tłumu.
 — Tak!... tak!... — ryknął motłoch — uwolnimy go.
 Sebastjan wstrząsnął głową.