Strona:PL Dumas - Anioł Pitoux T1-2.djvu/13

 — Więc, panie profesorze — zawołał Pitoux, który, jeżeli nie dosłyszał ostatnich słów nauczyciela, to przynajmniej wyczytał na jego twarzy zmianę na lepsze — przebacz mi pan, a zobaczysz, jak się pięknie popiszę jutro...
 — Dobrze... przystaję... — powiedział ojciec Fortier, zakładając dyscyplinę za pas na znak przymierza i podchodząc do Pitoux, który wobec widocznie pokojowej demonstracji, pozostał na swojem miejscu.
 — Dzięki ci, dzięki, panie!.. — zawołał.
 — Zaczekajno!... nie śpiesz się tak z podziękowaniem... przebaczę...ale pod jednym warunkiem...
 Pitoux spuścił głowę, a że był na łasce i niełasce papy Fortier, czekał, co tam nowego posłyszy.
 — Przebaczę ci, jeżeli odpowiesz dobrze na pytanie, jakie ci zadam...
 — Po łacinie?... — zapytał strwożony uczeń...
 — Tak... po łacinie... — odpowiedział nauczyciel.
 Pitoux westchnął.
 Podczas chwilowej pauzy, wesoła wrzawa uczniów, zabawiających się na placu zamkowym, przedostała się do uszu Anioła Pitoux.
 Westchnął zatem znowu — i daleko głębiej jeszcze niż poprzednio.
 Quid virtus, quid religio?... — rzucił mu papa Fortier.
 Słowa te, niby trąba archanioła wzywającego na sąd ostateczny, uderzyły biednego Pitoux, w oczach zrobiło mu się ciemno, a w mózgu tak się coś zakręciło, iż przypuszczał, że zmysły traci.
 Stał jak słup i nic nie odpowiadał.
 Papa Fortier zażył potężny niuch tabaki.
 Pitoux zrozumiał, że trzeba jest przerwać ciszę.
 — Nescio — rzekł w nadziei, że gdy się po łacinie przyzna do nieświadomości, będzie miał przebaczenie.
 — Nie wiesz, co znaczy cnota!... huknął papa Fortier, dusząc się ze złości, nie wiesz co znaczy religja?... hę?...
 — Wiem po francusku — odpowiedział Anioł — ale nie wiem po łacinie.
 — Zatem marsz do Arkadji!... Wszystko skończone z nami, nygusie!...
 Pitoux tak był przygnębiony, że stał jak przykuty do miejsca, że nie zrobił żadnego usiłowania, aby uciec, cho-