Strona:PL Dumas - Anioł Pitoux T1-2.djvu/130

 — Ojca wsadzili do Bastylji — rzekł smutno.
 — A więc?... — krzyknął Billot.
 — A więc — odparło dziecko — nie potraficie wziąć Bastylji.
 — Cóż więc miałeś zamiar zrobić, ty, który masz to przekonanie?
 — Chciałem iść na plac, będą się tam bić zapewne, ojciec spostrzegłby mnie przez kratę okna...
 — To niepodobieństwo!...
 — Niepodobieństwo!... dlaczego?... Przechodząc raz ze szkołą, widziałem głowę jednego z więźniów. Gdybym ujrzał tak mego ojca, jak tego więźnia, poznałbym go i krzyknął: — Bądź spokojny, ojcze, kochani cię z całego serca.
 — A gdyby cię żołnierze Bastylji zabili?
 — To cóż, zabiliby mnie pod okiem mego ojca.
 — Do kroćset djabłów!... jesteś złym chłopcem. Sebastjanie, skoro chcesz iść poto, aby się dać zabić pod okiem twego ojca... i przyprawić go o śmierć z rozpaczy. On jednego ciebie tylko ma na świecie, a kocha nad życie!... Stanowczo masz niedobre serce, Gilbercie!...
 I dzierżawca odepchnął od siebie dziecko.
 — Tak, tak... ma złe serce!... — jęknął Pitoux, tonąc we łzach.
 Sebastjan nic nie odpowiedział, a Billot, podziwiał tymczasem jego piękną, białą twarzyczkę, ogniste oko, wąskie ironiczne usta i orli nos, słowem całość, zdradzającą szlachetność duszy i szlachetność krwi.
 — Powiadasz, że ojca osadzono w Bastylji?... — odezwał się wreszcie dzierżawca.
 — Tak.
 — Zaco?... dlaczego?...
 — Dlatego, że jest przyjacielem Lafayette‘a i Waszyngtona, że walczył o niepodległość Ameryki, że propagował niepodległość Francji, że znany jest na obu półkulach z nienawiści dla tyranji, że przeklinał Bastylję...
 — Kiedyż go tam wsadzili?...
 — Sześć dni temu.
 — Gdzie go aresztowali?...
 — W Hawrze, zaledwie wylądował.
 — Skąd wiesz o tem?...
 — List miałem.