Strona:PL Dumas - Anioł Pitoux T1-2.djvu/132

 — A teraz wiesz pan już wszystko?
 — Wiem.
 — Obiecałeś mi pan zwrócić mego ojca, jeżeli panu wszystko powiem. Powiedziałem wszystko, pomyśl, że pan o swojej obietnicy.
 — Oświadczyłem już raz, że albo go uwolnię, albo dam się zabić. A teraz pokaż mi książkę.
 — Oto ona — rzekł chłopiec wyciągając z kieszeni „Contrat social“.
 — Gdzie tu jest pismo twego ojca?
 — Tu — powiedziało dziecko, wskazując napis doktora.
 Dzierżawca poznał charakter.
 — Bądź spokojny — rzekł. Idę po twego ojca do Bastylji.
 — Nieszczęśliwy! — zawołał przełożony, chwytając ręce Billot’a — jak się potrafisz dostać do więźnia stanu?
 — Zdobywając Bastylję.
 Kilku gwardzistów śmiać się zaczęło.
 Po chwili śmiech stał się ogólnym.
 — Co to za śmiech stał się ogólnym.
 — Co to za śmiech? — krzyknął Billot, spoglądając zaiskrzonym wzrokiem wokoło — cóż to jest ta Bastylja, powiedzcie... proszę?...
 — Kamienie — odezwał się jeden żołnierz.
 — Żelazo — rzekł drugi.
 — Ogień — dodał trzeci. — Strzeż się dzielny człowieku, bo można się tam spalić.
 — Tak, tak — powtórzył ze zgrozą tłum — tam łatwo można się spalić.
 — O! paryżanie, paryżanie!... — ryknął dzierżawca — macie kilofy, a boicie się kamieni, macie ołów, a boicie się żelaza; macie proch, a ognia się boicie!... Paryżanie tchórze, paryżanie niedołęgi, paryżanie niewolnicy!... Kto jest odważny, niech idzie ze mną i z Pitoux odebrać królowi Bastylję. Nazywam się Billot, jestem dzierżawcą w Ile de-France. Naprzód!
 Billot uniósł się do szczytu zuchwałości.
 Drżący i rozpłomieniony tłum wrzeszczał:
 — Do Bastylji, do Bastylji!