Strona:PL Dumas - Anioł Pitoux T1-2.djvu/151

 — I rozdzielisz go pan sam?...
 — Ja sam.
 — Kiedy?
 — Natychmiast.
 — Przepraszam, porozumiejmy się; ja mam tu zajęcie jeszcze na kwadrans i wolałbym, jeżeli to panu wszystko jedno, ażeby podział nastąpił dopiero po moim odjeździe. Przepowiadano mi, że muszę zginąć śmiercią gwałtowną, ale, wyznaję, mam ogromny wstręt do wylecenia w powietrze.
 — Niechże będzie za kwadrans. Ale i ja także mam pewną prośbę.
 — Jaką?...
 — Zbliżmy się obaj do tego okna.
 — Po co?...
 — Chcę pana uczynić popularnym.
 — Ślicznei dziękuję, a w jakiż to sposób?...
 — Zobaczysz, panie prefekcie.
 Billot poprowadził prefekta do okna.
 — Przyjaciele — rzekł — wszak obstajecie za wzięciem Bastylji?...
 — Tak, tak, tak! — krzyknęło trzy; czy cztery tysiące głosów.
 — Ale brakuje nam prochu, nieprawdaż?..
 — Tak!... prochu, prochu!...
 — Otóż obecny tu pan, starszy zgromadzenia kupieckiego, ofiaruje nam proch, który jest w ratuszu. Podziękujcie mu, przyjaciele.
 — Niech żyje pan starszy!... niech żyje pan de Flesselles! — ryknął tłum.
 — Dziękuję wam! — zawołał Billot — dziękuję za siebie i za niego!... A teraz — mówił dalej, zwracając się do prefekta — nie potrzebuję pana brać za kołnierz, ani sam na sam, ani wobec wszystkich, bo jeżeli mi pan nie wydasz prochu, naród, jak go nazywasz, rozszarpie cię na kawałki.
 — Oto są klucze!... — odrzekł pan de Flesselles, — pan tak stawiasz rzeczy, że ci niepodobna odmówić.
 — Słowa pańskie są dla mnie prawdziwą zachętą, panie prefekcie — rzekł Billot, — jakby już przygotowywał nowy projekt.