Strona:PL Dumas - Anioł Pitoux T1-2.djvu/152

 — Czyby pan, u licha, chciał jeszcze czego żądać ode mnie?...
 — Tak. Czy pan zna rządcę Bastylji?...
 — Pana de Launay?...
 — Nie wiem, jak się nazywa.
 — Nazywa się pan de Launay.
 — Dobrze. Więc pan zna pana de Launay?...
 — Jeden z moich przyjaciół.
 — To zapewne pragniesz pan, ażeby mu się nic złego nie stało.
 — W samej rzeczy.
 — A na to jedyna rada, ażeby mi oddał Bastylję, albo przynajmniej doktora Gilberta.
 — E!... chyba się pan nie spodziewasz, ażebym ja wpływem swym skłonić go chciał do wydania wam albo więźnia, albo fortecy, nieprawda?...
 — To już moja rzecz, ja pana proszę tylko o wstęp do niego.
 — Uprzedzam pana nadto, że, gdy wejdziesz sam, możesz wcale z niej nie wyjść.
 — Cudownie!...
 — Dam więc panu przepustkę do Bastylji, jeżeli pan tak chcesz koniecznie.
 — Nawet czekam.
 — Ale pod pewnym warunkiem.
 — Jakim?
 — Że nie przyjdziesz pan jutro do mnie żądać przepustki na księżyc. Uprzedzam pana, że tam nie znam nikogo.
 — Ej!... Flesselles!... Flesselles!... — ozwał się jakiś głos szorstki, — jeżeli wciąż będziesz miał dwa oblicza, jedno uśmiechające się do arystokratów, drugie uśmiechające się do ludu, dziś albo jutro możesz sam sobie przyśpieszyć przepustkę na tamten świat, z którego się już nie powraca.
 Prefekt obrócił się i drgnął.
 — Kto mówi — zapytał.
 — To ja, Marat.
 — Marat filozof!... Marat lekarz!... zawołał Billot.
 — Tak — odpowiedział tenże sam głos.
 — Tak jest, Marat filozof, Marat lekarz... odezwał się Flesselles — a jako lekarz, powinienby zająć się le-