Strona:PL Dumas - Anioł Pitoux T1-2.djvu/166

kochanki, której też utrzymanie i umeblowanie nic go nie kosztowało.
 Kto przeczyta dzieło „Bastylja zdemaskowana“, znajdzie w niem ten fakt i wiele innych.
 Bądź co bądź był to jednak człowiek odważny.
 Dzień już cały, burza szemrała nad nim. Przez dzień cały czuł wzbierającą falę powstania, która wznosiła się coraz wyżej i uderzyła o stopy jego murów.
 Blady był a jednak spokojny.
 Wprawdzie miał u siebie cztery armaty gotowe do wystrzału; miał koło siebie załogę szwajcarów i inwalidów, a przed sobą tylko bezbronnego człowieka. — Billot bowiem, wchodząc do Bastylji, oddal karabin Ludwikowi.
 Wiedział, że poza tą kratą, broń wszelka byłaby dlań raczej niebezpieczna, niż przydatna.
 Billot jednym rzutem oka objął wszystko; postawę spokojną i niemal groźną gubernatora, szwajcarów, stojących na straży, inwalidów ustawionych przy zrębach ziemi i ciche krzątanie się artylerzystów. Wartownicy trzymali broń na ramieniu, oficerowie mieli obnażone szpady.
 Gubernator nie ruszył się z miejsca i Billot zmuszony był podejść do niego; za parlamentarzem ludowym zamknęła się krata ze złowrogiem zgrzytem żelaza, który nawet mężnego Billota przejął dreszczem aż do szpiku kości.
 — Czegóż jeszcze chcecie ode mnie? — zapytał pan de Launay.
 — Jeszcze? — powtórzył Billot — zdaje mi się, że po raz pierwszy widzę was, jaśnie wielmożny panie, i że tem samem nie macie prawa być znużony moim widokiem.
 — Bo powiadają, że przybywacie z Ratusza.
 — To prawda.
 — A ja przed chwilą miałem u siebie deputację rady miejskiej.
 — Z czem ona przyszła?
 — Prosić mnie o przyrzeczenie, ażebym nie użył broni palnej.
 — I przyrzekliście, panie?
 — Przyrzekłem. — Proszono mnie, ażebym cofnął armaty.
 — I kazaliście je cofnąć. Wiem o tem; byłem na placu Bastylji, kiedy manewr ten wykonano.