Strona:PL Dumas - Anioł Pitoux T1-2.djvu/168

 — Co? — zawołał de Launay, żywo się odwracając, jak gdyby źle usłyszał — co mówicie?
 — Mówię, że w imieniu ludu przychodzę wezwać pana gubernatora o oddanie Bastylji.
 De Launay wzruszył ramionami.
 — Dziwne to stworzenie ten lud — rzekł.
 — Co? — ozwał się Billot.
 — I czegóż on chce od Bastylji?
 — Chce ją zburzyć.
 — A co mu u djabła przeszkadza Bastylja? Czyż kiedy jaki człowiek z ludu dostał się do Bastylji? Przeciwnie, lud powinienby błogosławić każdy jej kamień. Kogóż to wsadzają do Bastylji? Filozofów, uczonych, arystokratów, ministrów, książąt, to jest nieprzyjaciół ludu.
 — To tylko dowodzi, że lud nie jest egoistą.
 — Mój panie — rzekł de Launay z pewnem politowaniem — jak to odrazu można poznać, że nie jesteś żołnierzem.
 — To prawda, jestem rolnikiem.
 — I że nie pochodzisz z Paryża.
 — Prawda i to, pochodzę z prowincji.
 — I nie znasz wcale Bastylji.
 — Prawda, znam ją o tyle, o ile widziałem, to jest z powierzchowności.
 — To pójdź ze mną, pokażę ci, co to Bastylja.
 — Oho! — pomyślał sobie Billot — wprowadzi mnie na jaką klapę ruchomą, która natychmiast otworzy się pod mojemi nogami, i potem dobranoc, ojcze Billot.
 Ale nieustraszony zagrodnik ani drgnął i gotował się pójść za gubernatorem.
 — Trzeba wam wiedzieć, że mam w swych lochach tyle prochu, iż mogę wysadzić powietrze Bastylję, a z Bastylją połowę przedmieścia świętego Antoniego.
 — Wiem o tem — odparł spokojnie Billot.
 — Dobrze. Spojrzyjcie na te cztery działa.
 — Widzę je.
 — Jak widzicie, zajmują one całą galerję, a galerji tej broni najpierw odwach, następnie drugi odwach, następnie dwa rowy, których przejść inaczej nie można, jak po dwóch mostach zwodzonych, nareszcie sztachety żelazne.
 — O! ja nie mówię, że Bastylja jest źle strzeżona —