Strona:PL Dumas - Anioł Pitoux T1-2.djvu/178

na zabitych i rannych, spoczywających na noszach, gotów był zgodzić się na tę propozycję!
 Niech de Launay zgodzi się na półporażkę, a oni poprzestaną na pół zwycięstwie.
 Na widok deputatów ustał ogień z drugiego dziedzińca.
 Dano im znak, że mogą się zbliżyć.
 Jakoż podeszli bliżej, ślizgając się we krwi, omijając trupy i podając rękę rannym.
 Poza ich osłoną zebrał się lud. Zabierano zabitych i rannych, pozostawiano tylko krew, szerokiemi plamami farbującą bruk dziedzińca.
 Od strony fortecy ogień ustał.
 Billot wyszedł, ażeby powstrzymać ogień oblegających.
 U bramy spotkał Gonchona.
 Gonchon nie miał przy sobie broni, wyglądał jak natchniony, spokojny był, jak gdyby wiedział, że jest nietykalny.
 — I cóż się stało z deputacją? — zapytał Billot‘a.
 — Weszła do Bastylji — odpowiedział Billot.
 — Każ, ażeby nie strzelano.
 — To się na nic nie zda — rzekł Gonchon z taką pewnością, jak gdyby Bóg dał mu moc czytania w przyszłości. Na to się nie zgodzą.
 — Powinniśmy jednak uszanować zwyczaje wojenne, skorośmy się stali wojownikami.
 — Dobrze — odrzekł Gonchon.
 Poczem zwrócił się do dwóch swoich podkomendnych, którzy jakby rozkazywali całej tej masie ludzi:
 — Idź, Eljaszu, idź, Hullinie: niechaj z naszej strony nie padnie ani jeden strzał.
 Na głos wodza, dwaj adjutanci poszli prędko, przeciskając się przez tłum i niebawem huk ręcznej broni zaczął cichnąć, a potem zupełnie ustał.
 Nastąpiła chwila wypoczynku.
 Skorzystano z niej dla opatrzenia rannych, których liczba wzrosła już blisko do czterdziestu.
 Podczas tej przerwy wybiła godzina druga.
 Atak zaczął się w samo południe. Lud więc bił się dwie godziny.
 Billot powrócił na swe stanowisko, a za nim poszedł Gonchon.