Strona:PL Dumas - Anioł Pitoux T1-2.djvu/185

 Tym, którzy usłyszeli te słowa, zdawało się, że ziemia zadrżała pod ich nogami.
 — Czego chcesz? czego żądasz? — zawołało kilka głosów z załogi tonem przerażonym.
 — Chcę kapitulacji i to honorowej.
 Oblegający nie zważając na słowa gubernatora, nie wierzą w ten czyn rozpaczy; chcą wnijść. Billot jest na ich czele.
 Naraz, Billot drży, blednie, przypomina sobie doktora Gilberta.
 Dopóki Billot myślał tylko o sobie, mało go obchodziło czy Bastylja wyleci w powietrze i on z nią razem; ale doktór Gilbert musi żyć za jakąbądź cenę.
 — Stójcie! — krzyknął Billot, rzucając się ku Eljaszowi i Hullinowi — stójcie, w imię więźniów!
 I ludzie ci, nie lękający się śmierci dla siebie, cofnęli się, drżąc i blednąc.
 — Czego chcesz? — zapytali, ponawiając zapytanie, uczynione gubernatorowi przez załogę.
 — Chcę, ażeby wszyscy odeszli — rzekł de Launay. — Nie przyjmę żadnego układu, dopóki jeden obcy znajdować się będzie w dziedzińcach Bastylji.
 — Ale czy nie zechcesz korzystać z naszej nieobecności, ażeby wszystko naprawić?
 — Jeżeli kapitulacja będzie odrzucona, zastaniecie tu wszystko jak jest, ja będę tu, wy tam.
 — Dajesz nam słowo?
 — Słowo szlacheckie.
 Niektórzy potrząsnęli głową.
 — Słowo szlacheckie! — powtórzył de Launay. — Czy jest tu kto, co wątpi o słowie szlachcica?
 — Nie, nie, nikt! — powtórzyło pięćset głosów.
 — Proszę o papier, pióro i atrament.
 Rozkazy gubernatora spełniono natychmiast.
 — To dobrze — rzekł de Launay.
 Potem zwracając się do oblegających;
 — A teraz — rzekł — odejdźcie.
 Billot, Hullin i Eljasz dali przykład i odeszli pierwsi.
 Wszyscy inni poszli za nimi.
 De Launay odłożył lont i zaczął pisać kapitulację na kolanie.
 Inwalidzi i szwajcarowie, widząc, że tu chodzi o ich