Strona:PL Dumas - Anioł Pitoux T1-2.djvu/193

 Billot zrozumiał i stanął.
 — Jak doń zagadam?... pomyślał — wydam go; poznają go i zginie.
 Z tem wszystkiem jednak, jak tu znaleźć doktora Gilberta w tem zamieszaniu? Jak wydrzeć Bastylji tajemnicę, zawartą w jej wnętrznościach?
 Ze swej strony, de Launay zrozumiał to wahanie, ten skrupuł bohaterski.
 — Czego chcesz? — zapytał go półgłosem.
 — Nic — rzekł Billot, wskazując mu palcem na drzwi, aby dać do zrozumienia, że ucieczka jest jeszcze możliwa — ale nie potrafię sam znaleźć doktora Gilberta.
 — Trzecia cela — odpowiedział de Launay głosem miękkim, niemal rozczulonym.
 Naraz za Billotem, ozwał się głos:
 — To jest komendant!
 Głos ten był spokojny, jak gdyby nie należał do tego świata, znać było wszakże, iż każdy przezeń wymówiony wyraz, był ostrzem sztyletu, zwróconem w pierś de Launay‘a.
 To głos Gonchona.
 Na te słowa, jakby na dzwon alarmu, wszyscy ci ludzie, pijani zemstą, zadrżeli, spojrzeli oczyma zaognionemi, spostrzegli de Launay‘a, i rzucili się na niego.
 — Ocalcie go! — rzekł Billot, przechodząc obok Eljasza i Hullina — bo będzie zgubiony.
 — Pomóż nam — odrzekli ci ludzie.
 — Ja muszę pozostać tu; mam także kogoś do ocalenia.
 W mgnieniu oka, de Launay, schwytany przez tysiąc rąk rozszalałych, znikł uniesiony.
 Eljasz i Hullin popędzili za nim krzycząc:
 — Stójcie, myśmy mu przyrzekli życie.
 Nie było to prawdą, ale to wzniosłe kłamstwo wybiegło jednocześnie z tych dwóch serc szlachetnych.
 I Pobiegli za de Launay‘em, który zniknął uprowadzony pośród okrzyków:
 — Do ratusza, do ratusza!
 De Launay, trup żyjący, wart był dla niektórych zwycięzców tego łupu martwego, którym była Bastylja.
 Billot westchnął, spojrzał na około siebie, spostrzegł Pitoux, i pobiegł ku jednej wieży, wołając:
 — Trzecia cela!