Strona:PL Dumas - Anioł Pitoux T1-2.djvu/194

 Drżący dozorca nawinął mu się po drodze.
 — Gdzie trzecia cela? — zapytał Billot.
 — Tędy, panie — odpowiedział dozorca — ale nie mam już kluczów.
 — Gdzie one są?
 — Odebrano mi je.
 — Obywatelu, pożycz mi swojego topora — rzekł Billot, do jakiegoś mieszczanina.
 — Daruję ci go — odparł tenże — już go nie potrzebuję, skoro Bastylja zdobyta.
 Billot chwycił topór i puścił się na schody, prowadzony przez dozorcę.
 Ten zatrzymał się przed jednemi drzwiami.
 — Czy to jest trzecia cela? — zapytał Billot.
 — Tak, to tu.
 — Czy zamknięty tam więzień, nazywa się doktór Gilbert.
 — Nie wiem.
 — Przywieziono go tu przed pięcioma dniami zaledwie.
 — Nie wiem.
 — No, to ja się dowiem — rzekł Billot.
 I zaczął walić we drzwi toporem.
 Drzwi były dębowe, ale pod ciosami silnego dzierżawcy, dąb pękał kawałkami.
 Po chwili, wzrok już mógł przeniknąć w głąb celi.
 Billot przez otwór w drzwiach zajrzał do więzienia.
 W smudze światła, przedzierającego się do komórki oknem zakratowanem w wieży, stał człowiek, nieco przechylony w tył i trzymał w ręku deskę wyrwaną z łóżka, jakby na obronę. Człowiek ten wyraźnie gotów był zabić pierwszego, kto wejdzie.
 Pomimo długiej brody, bladej twarzy, włosów krótko strzyżonych, Billot go poznał.
 Był to doktór Gilbert.
 — Doktorze! doktorze! — wołał Bllot — czy to pan?
 — Kto mnie woła? — zapytał więzień.
 — Ja! ja! Billot, pański przyjaciel.
 — Ty Billocie?
 — Tak! tak! on! on! my! my! — zawołało mnóstwo głosów ludzi, którzy zatrzymali się w sieni, gdy Billot wyrąbywał drzwi.
 — A wy kto jesteście?