Strona:PL Dumas - Anioł Pitoux T1-2.djvu/196

 Gilbert, doszedłszy do drzwi, zatrzymał się olśniony światłem słonecznem, jakie go uderzyło z zewnątrz. Zatrzymał się, skrzyżował ręce na piersiach i oczy wzniósł ku niebu:
 — Witaj piękna wolności! — wyrzekł — widziałem cię, jak się urodziłaś na innym świecie, przymierze uczyńmy z sobą stary przyjacielu. Witaj piękna wolności!
 A uśmiech doktora wskazywał w istocie, że nie były dlań nowością te okrzyki ludu, upojonego wolnością.
 Potem w ciągu kilku sekund spoważniał.
 — Billocie — zapytał — więc lud zwyciężył despotyzm?
 — Tak, panie.
 — I przyszedłeś poto, ażeby się bić?
 — Przyszedłem, ażeby pana uwolnić.
 — Wiedziałeś więc o mojem aresztowaniu?
 — Syn pański powiedział mi o tem dziś z rana.
 — Biedny Sebastjan, widziałeś się z nim?
 — Widziałem.
 — Czy pozostał na pensji?
 — Kiedym wychodził, wyrywał się czterem posługaczom z infirmerji.
 — Chory? ma gorączkę?
 — Chciał on razem z nami iść, ażeby się bić.
 — A! — odrzekł doktór, a uśmiech triumfu przemknął po jego ustach.
 Syn jego był taki, jakim go mieć pragnął.
 — Więc mówiłeś... — podchwycił, zapytując Billota.
 — Powiedziałem sobie, że skoro doktór Gilbert jest w Bastylji, to musimy wziąć Bastylję. Teraz Bastylja już zdobyta! Ale to nie wszystko.
 — Cóż jeszcze? — zapyta! doktór.
 — Szkatułkę skradziono.
 — Szkatułkę, którą ci powierzyłem?
 — Tak.
 — Któż ją ukradł?
 — Jacyś ludzie czarno ubrani, którzy wdarli się do domu, pod pozorem skonfiskowania pańskiej broszury, zamknęli mnie w pokoju, przetrząsnęli cały dom, znaleźli szkatułkę i zabrali...
 — Kiedy?
 — Wczoraj.
 — O! widocznie zachodzi jakiś związek między are-