Strona:PL Dumas - Anioł Pitoux T1-2.djvu/214

 — Czy ci smutno?...
 — Nie wiem, zdaje mi się, że życie moje nie jest takie jak innych dzieci.
 — Co mówisz, Sebastjanie?...
 — Prawdę.
 — Wytłumacz mi się.
 — Wszyscy mają rozrywki, przyjemności; ja nie mam ich wcale.
 — Nie masz rozrywek ani przyjemności?...
 — Chcę powiedzieć, ojcze, że mnie zabawy mych rówieśników nie bawią.
 — Strzeż się, Sebastjanie, bardzo byłoby mi przykro, gdybyś miał taki charakter. Sebastjanie, umysły rokujące świetną przyszłość — są jak wyborowe owoce w czasie dojrzewania; mają swą gorycz, cierpkość i zieloność zanim sprawią błogość podniebieniu, rozkoszującemu się ich soczystością. Wierzaj mi, moje dziecko, że przyjemnie być młody.
 — To nie moja wina, jeżeli nim nie jestem — odpowiedział młodzieniec z melancholijnym uśmiechem.
 Gilbert mówił dalej, ściskając obie ręce syna w dłoniach swych i wpatrując się w niego badawczo.
 — Wiek twój jest dopiero, mój drogi, porą zasiewu; nic jeszcze nie powinno wydostać się na zewnątrz, co w tym umyśle złożyła nauka. W czternastym roku życia powaga jest oznaką choroby, albo dumy. Zapytywałem cię, czyś zdrów i dałeś mi odpowiedź twierdzącą. Teraz chcę cię zapytać, czyś dumny, postaraj się dać mi odpowiedź przeczącą.
 — Ojcze mój — rzekło dziecko — uspokój się. — Mnie smutnym czyni nie choroba, nie duma, ale zmartwienie.
 — Zmartwienie, biedne dziecko!... I jakież zmartwienie, mój Boże, możesz mieć w tym wieku? No, mów.
 — Nie, mój ojcze, nie, później. Powiedziałeś, że ci się spieszy; że możesz mi jeszcze tylko kwadrans poświęcić.
 — Mówmy o czem innem, nie o moich szaleństwach.
 — Nie, Sebastjanie, odszedłbym stąd niespokojny. Powiedz mi, skąd pochodzi twoje zmartwienie?
 — Doprawdy, ojcze, nie śmiem.
 — Czego się lękasz?...