Strona:PL Dumas - Anioł Pitoux T1-2.djvu/216

i szedłem tak długo, aż to zjawisko uprzedzało mnie o swem zniknięciu.
 Powoli ta kobieta nikła, ciało stawało się znów mgłą, mgła rozwiewała się i wszystko się kończyło. A ja, wyczerpany marzeniem, padałem w tem samem miejscu, gdzie znikła. Tam mnie Pitoux znajdował tego samego dnia, a nieraz dopiero po kilku dniach.
 Gilbert patrzył wciąż na dziecko ze wzrastającym niepokojem.
 Palce jego macały puls.
 Sebastjan zrozumiał, jakiego uczucia doznaje doktór.
 — O! nie bój się, mój ojcze — rzekł — wiem, że w tem niema nic prawdy i wiem, że to tylko przywidzenie.
 — A jak wyglądała ta kobieta?
 — Jak królowa, taka była wspaniała!
 — I widziałeś kiedy jej twarz?
 — Widziałem.
 — Dawno? — zapytał Gilbert drżący.
 — Dopiero odkąd tu jestem — odpowiedział młodzieniec.
 — Ależ w Paryżu niema już przecie lasu Villers-Cotterets i tych wielkich drzew, które taką cienistą i tajemniczą ustroń tworzą pod konarami? W Paryżu brak ci już tej ciszy, samotności, tak sprzyjających widziadłom.
 — Nie, mój ojcze, wszystko to mam.
 — Jakto? gdzie?
 — Tutaj.
 — Jakto tutaj? Wszak ten ogród przeznaczony jest tylko dla profesorów.
 — Tak, mój ojcze. A jednak dwie, czy trzy noce zdarzało się, ze widzę, jak ta kobieta przechodzi z dziedzińca do ogrodu. Za każdym razem chciałem za nią podążyć zatrzymały mnie szerokie zamknięte drzwi. Otóż pewnego dnia, kiedy ksiądz opat Berardier, bardzo zadowolony z owych wypracowań, wypytywał mnie, czegobym pragnął prosiłem go, ażeby mi pozwolił z sobą chodzić do ogrodu. Zgodził się. Przyszedłem tutaj i odtąd, mój ojcze, widziadło znów mi się ukazuje.
 Gilbert zadrżał.
 — Dziwne przywidzenie — rzekł — ale możliwe zupełnie u takiej natury nerwowej jak twoja — i widziałeś jej twarz?