Strona:PL Dumas - Anioł Pitoux T1-2.djvu/221

 — Niema, pan baron w zeszłą sobotę wyjechał do Brukseli.
 — A pani baronowa?
 — Pojechała z panem.
 — A pani de Stael?
 — Pani tu pozostała. Ale nie wiem, czy pani może pana przyjąć; o tej godzinie zwykle wychodzi na spacer.
 — Proszę się dowiedzieć, gdzie jest, i oznajmić, że pragnie się z nią widzieć doktór Gilbert.
 — Pójdę zapytać, czy pani jest w mieszkaniu. Zapewne pana przyjmie. Ale jeżeli jest na przechadzce, mam rozkaz nie przerywać jej spaceru.
 — Dobrze, dobrze. Idź, proszę.
 Lokaj otworzył furtkę w sztachetach i Gilbert wszedł.
 Służący, zamykając drzwiczki, rzucił spojrzenie badawcze na pojazd, którym przyjechał doktór i na dziwne postacie dwóch jego towarzyszów podróży.
 Potem się oddalił.
 Gilbert czekał sam.
 W pięć minut później lokaj powrócił.
 — Pani baronowa jest na spacerze — rzekł.
 I ukłonił się, jakby chciał pożegnać Gilberta.
 Ale doktór nie dał za wygraną.
 — Mój przyjacielu — rzekł do lokaja — bądź łaskaw trochę przekroczyć przepisy i powiedzieć pani baronowej, że jestem przyjacielem pana margrabiego de Lafayette.
 Luidor, wsunięty do ręki lokaja, ostatecznie przemógł jego skrupuły, których połowę usunęło już nazwisko, wyrzeczone przez doktora.
 — Proszę pana — odezwał się lokaj.
 Gilbert udał się za nim. Służący jednak, zamiast do dworu, poprowadził go do parku.
 — Tu jest ulubione miejsce przechadzki pani baronowej — wyrzekł służący, wskazując Gilbertowi wejście do jakiegoś labiryntu. Racz pan tu chwilkę zaczekać.
 W dziesięć minut później dał się słyszeć szelest w gęstwinie krzaków i oczom Gilberta ukazała się kobieta dwudziesto-trzy czy czteroletnia, wysoka, o kształtach raczej szlachetnych, niż pięknych.
 Zdziwiona się wydała, widząc gościa młodego jeszcze, gdy spodziewała się bezwątpienia zastać człowieka już w dojrzałym wieku.