Strona:PL Dumas - Anioł Pitoux T1-2.djvu/234

bieram Równość wielkich magnatów. Wolę Równość, która podnosi, od tej, która zniża.
 — I pan ręczysz nam za Lafayetta?
 — Dopóki żądać będę od niego tylko honoru, odwagi i poświęcenia.
 — Czegóż pan obecnie sobie życzysz?
 — Listu, któryby mi otworzył wstęp do Tego Królewskiej Mości, Ludwika XVI.
 — Człowiek takiej zasługi, jak pan, nie potrzebuje listu polecającego, przychodzi sam.
 Nie, byłoby mi właśnie na rękę uchodzić za stronnika pańskiego i w projektach moich zależy mi, ażebym był przedstawiony przez pana.
 — A jaki pan masz plan?
 — Zostać jednym z lekarzy królewskich.
 — O! nic łatwiejszego. Ale królowa?
 — Kiedy już będę przy królu, dam sobie z nią radę.
 — A jeżeli będzie pana prześladowała?
 — To w króla wpoję także silną wolę.
 — Wolę w króla? byłbyś pan więcej, niż człowiekiem, gdybyś zdołał to uczynić!
 — Kto kieruje ciałem, jest niedołęgą wielkim, jeżeli nie może z czasem kierować i duszą.
 — Czy nie uważasz pan jednak, iż może ci zaszkodzić do zostania lekarzem króla ta okoliczność, że siedziałeś w Bastylji.
 — Przeciwnie, to bardziej mi jeszcze dopomoże. Jak pan sądzisz, alboż nie byłem prześladowany za zbrodnie filozoficzne?
 — Tego się też obawiam.
 — To król się tem zrehabilituje, król zyska sobie popularność, biorąc za lekarza ucznia Rousseau, stronnika nowych idei, więźnia, wychodzącego z Bastylji. Skoro tylko pan się z nim zobaczysz, niech pan zwróci jego uwagę na te względy.
 — Pan zawsze masz słuszność; więc gdy pan będziesz przy królu, mogę na pana liczyć?
 — Jak najzupełniej, dopóki pan pozostaniesz przy tym kierunku politycznym, który obierzemy.
 — Cóż mi pan przyrzekasz?
 — Ostrzec pana, kiedy będzie najstosowniejsza chwila podania się do dymisji.