Strona:PL Dumas - Anioł Pitoux T1-2.djvu/240

 — I w oznaczonym dniu, w oznaczonej godzinie światło pokazało się rzeczywiście tam, gdzie prosiłem.
 — I cóż dalej?...
 — Potem widziałem, jak się podniosło i opuściło po trzykroć.
 — Potem.
 — Potem wyczytałem te słowa w „Gazecie“:
 „Ten, którego światło wezwało trzykrotnie, może się stawić u tego, który migotał światłem, a będzie wynagrodzony“.
 — Tak, istotnie, tak — brzmiała odpowiedź — odrzekł król.
 — Oto autentyczny dokument — podchwycił Gilbert, wyciągając z kieszeni gazetę, w której słowa, przez niego przypomniane, ogłoszone były przed pięcioma laty.
 — Dobrze, bardzo dobrze — powiedział król. — Spodziewałem się pana oddawna. Zjawiasz się w chwili, kiedy przestałem już pana oczekiwać. Witaj mi, bo przybywasz, jak dzielni żołnierze w chwili walki.
 Poczem, jeszcze uważniej przyglądając się Gilbertowi, dodał:
 — Wiesz, pan, że dla króla to nie jest rzeczą zwykłą nieobecność człowieka, któremu powiedziano: „przyjdź po nagrodę“, a on nie przychodzi.
 Gilbert uśmiechnął się.
 — No — rozpoczął Ludwik XVI — dlaczegoś pan nie przyszedł?
 — Bo na żadną nagrodę nie zasługiwałem, Najjaśniejszy Panie.
 — Jakto?...
 — Jestem francuzem, kocham Francję, dbam o jej pomyślność i jednoczę mą osobę z trzydziestoma ludźmi, mymi współobywatelami, pracowałem więc dla siebie, pracując dla nich. Za samolubstwo nie nagradza się, Najjaśniejszy Panie!...
 — To paradoks, mój panie, inny miałeś powód!...
 Gilbert nic nie odpowiedział.
 — Mów pan, ja tego pragnę.
 — Może Najjaśniejszy Pan trafnie odgadł.
 — A może to taki był powód?... — zapytał król niespokojnie — położenie wydawało się panu poważne, więc trzymałeś się na ustroniu, czekając...