Strona:PL Dumas - Anioł Pitoux T1-2.djvu/243

czy to nie samolubnie ze strony pańskiej, że przychodzisz pan, ażeby mówić mi o sobie, kiedy ja tak potrzebuję, ażeby mówiono o mnie?...
 — Najjaśniejszy Panie!... pragnę, ażeby Wasza Królewska Mość powiedziała mi tylko jeszcze słowo...
 — Jakie słowo?...
 — Tak lub nie. Czy Wasza Królewska Mość miała jaki udział w aresztowaniu mojem?...
 — Nie wiedziałem nawet, żeś pan powrócił do Francji.
 — Odpowiedź ta, Najjaśniejszy Panie, uszczęśliwia mnie; mogę więc głośno oświadczyć, że jeżeli Wasza Królewska Mość czyni źle, to tylko dlatego, że inni nadużywają tej władzy, a tym, którzyby powątpiewali, że tak jest, siebie podam za przykład.
 Król uśmiechnął się.
 — Dobrze — rzekł — kładziesz balsam na ranę.
 — O!... Najjaśniejszy Panie, będę podawał balsam pełnemi rękoma, i jeżeli Wasza Królewska Mość pozwoli, wyleczę tę ranę, ręczę za to.
 — Czy pozwolę, ależ naturalnie.
 — Lecz Wasza Królewska Mość musi mieć w tem silne postanowienie.
 — Będę je miał.
 — Zanim Wasza Królewska Mość zobowiążesz się — rzekł Gilbert — proszę odczytać ten wiersz napisany na marginesie mojej rubryki, wydartej z więziennego rejestru...
 — Jaki wiersz?... — zapytał król niespokojnie.
 Gilbert podał kartę królowi.
 Król przeczytał:
 „Na żądanie królowej“.
 — Królowej!... — wyrzekł — czybyś pan ściągnął na siebie niełaskę królowej?...
 — Najjaśniejszy Panie, jestem pewny, że Jej Królewska Mość wcale mnie nie zna!...
 — Lecz musiałeś pan przecie cość zawinić; nie siedzi się w Bastylji za nic.
 — A jednak i tak bywa, przecież ja stamtąd wychodzę.
 — Wszak pan Necker przysyła pana do mnie, a rozkaz uwięzienia podpisany jest przez niego.
 — Rzeczywiście.