Strona:PL Dumas - Anioł Pitoux T1-2.djvu/247

 — Pani — podchwycił król — przed tygodniem czy ośmiu dniami, posłany był panu de Necker blankiet, do rozkazu uwięzienia...
 Gilbret przez prawie niedostrzegalne rozchylenie się firanek, wlepił wzrok w Andreę.
 Młoda kobieta była blada, rozgorączkowana, niespokojna i jakby się uginała pod jakimś niewidzialnym ciężarem.
 — Wszak mnie rozumiesz, hrabino, nieprawdaż? — zapytał Ludwik XVI, widząc, że hrabina zwleka z odpowiedzią.
 — Tak, Najjaśniejszy Panie.
 — Więc pojmujesz pani, co chcę powiedzieć, i czy możesz dać mi odpowiedź na to pytanie?
 — Muszę sobie przypomnieć — odrzekła Andrea.
 — To pozwól pani, że dopomogę twej pamięci, hrabino. Blankiet ten z rozkazem uwięzienia sama wydałaś, a żądanie podznaczyła królowa...
 Hrabina zamiast odpowiedzieć, coraz bardziej stawała się rozgorączkowaną.
 — Ależ, odpowiedz mi pani? — odezwał się król, zaczynając się niecierpliwić.
 — To prawda — odrzekła drgnąwszy, — to prawda, napisałam list, a Jej Królewska Mość go podznaczyła.
 — To prawda, mówi pani? — zapytał Ludwik — jaką zbrodnię popełnił ten człowiek, przeciw któremu chciano użyć takiego środka?
 — Najjaśniejszy Panie — odrzekła Andrea, — nie mogę powiedzieć Waszej Królewskiej Mości, jaką zbrodnię popełnił, ale mogę powiedzieć, że zbrodnia to bardzo wielka.
 — O! pani mnie nie może tego wyjawić?
 — Nie, Najjaśniejszy Panie.
 — Mnie, królowi?
 — Nie. Niech Wasza Królewska Mość wybaczy, ale nie mogę.
 — To jemu samemu pani powiesz — wyrzekł król — bo, czego pani odmawiasz królowi Ludwikowi XVI, nie możesz pani odmówić doktorowi Gilbertowi.
 — Doktorowi Gilbertowi! — zawołała Andrea. — Wielki Boże! Najjaśniejszy Panie! gdzież on jest?
 Król usunął się w bok, ustępując miejsca Gilbertowi.