Strona:PL Dumas - Anioł Pitoux T1-2.djvu/252

 — Hrabino — rzekł — więc pani kazałaś aresztować doktora Gilberta?...
 Hrabina, pomimo uśpienia, z widocznym wysiłkiem wyrwała rękę z dłoni królewskiej i zawołała:
 — Nie, nie będę mówiła.
 Król spojrzał na Gilberta, jakby go pytając, która wola weźmie górę, jego czy też Andrei?...
 Gilbert uśmiechnął się.
 — Nie będziesz pani mówiła? — rzekł.
 I z oczyma utkwionemi w śpiącą Andreę postąpił krok ku fotelowi.
 Andrea drgnęła.
 — Nie będziesz pani mówiła? — dodał, — postępując jeszcze o krok, tak, że jeszcze bardziej zmniejszyła się odległość między nim i margrabiną.
 Andrea wyprostowała się całem ciałem, jakby w ostatnim wysiłku.
 — O!... nie będziesz mówiła? — rzekł, znowu się zbliżając, tak, że stanął obok Andrei i rękę na jej głowie położył — nie będziesz mówiła?
 Andrea wygięła się w gwałtownych konwulsjach.
 — Ostrożnie, mój panie — zawołał Ludwik XVI — ostrożnie, bo ją pan zabijesz!...
 — Nie lękajmy się, Najjaśniejszy Panie, ja mam do czynienia tylko z duszą i dusza walczy, ale wkrótce się podda.
 Poczem dodał rozkazująco:
 — Mów pani!...
 Andrea wyciągnęła ręce i odetchnęła tak, jak gdyby się znajdowała pod działaniem machiny pneumatycznej.
 — Mów pani! — powtórzył Gilbert, jeszcze bardziej opuszczając rękę.
 Wszystkie muskuły młodej kobiety zdawały się pękać. Na usta wystąpiła piana i atak epileptyczny wstrząnsął nią od stóp do głowy.
 — Doktorze! doktorze! — wyrzekł król — strzeż się!
 Ale Gilbert nie słuchał; poraz trzeci opuścił rękę i, dotykając głowy hrabiny dłonią swej ręki, rzekł:
 — Mów pani! ja tego chcę!
 Andrea przy dotknięciu tej ręki, westchnęła, ręce jej opadły, głowa jej, pochylona wtył, zwisła naprzód, a łzy obficie popłynęły z poza powiek zamkniętych.