Strona:PL Dumas - Anioł Pitoux T1-2.djvu/253

 — Mój Boże! mój Boże! mój Boże! — wyszeptała.
 — O! wzywaj pani Boga, ale ten, który działa w imieniu Boga, nie boi się Boga.
 — O! — wyrzekła hrabina — jak ja pana nienawidzę!
 — Niech mnie pani nienawidzi, ale mów pani!
 — Najjaśniejszy Panie! Najjaśniejszy Panie! — zawołała Andrea — powiedz mu, że mnie pali, że mnie pożera, że mnie zabija.
 — Mów pani! — wyrzekł Gilbert.
 Poczem skinął na króla, aby zaczął wypytywać.
 — Hrabino — spytał król — więc ten, którego chciałaś aresztować i którego aresztowałaś, jest właśnie doktorem?
 — Tak.
 — I nie było w tem omyłki, nie było nieporozumienia?
 — Nie.
 — A ta szkatułka? — spytał król.
 — A! — szepnęła hrabina — czy podobna było tę szkatułkę pozostawić w jego ręku?
 Gilbert i król spojrzeli po sobie.
 — Więc pani mu ją zabrałaś? — zapytał Ludwik XVI.
 — Kazałam ją zabrać.
 — O! powiedz mi to, hrabino — rzekł król, zapominając o swym majestacie i klękając przed Andreą — kazałaś ją pani zabrać?
 — Skąd i jak?
 — Dowiedziałam się, iż Gilbert, który przez lat szesnaście już dwa razy odwiedzał Francję, miał przybyć po raz trzeci, ażeby na stałe osiąść.
 — Ale ta szkatułka? — zapytał król.
 — Dowiedziałam się od naczelnika policji, pana de Crosne, iż Gilbert dawniej już kupił kawał gruntu w okolicy Villers-Cotterets i że dzierżawca tej posiadłości cieszył się jego zupełnem zaufaniem; domyśliłam się, że szkatułka jest u niego.
 — Jak mogłaś się pani domyślić?
 — Byłam u Mesmera. Kazałam się uśpić i widziałam szkatułkę.
 — Gdzież była?...
 — W dużej szafie, na dole, pod bielizną.
 — Ależ to cud! — rzekł król. — Cóż dalej? mów pani.