Strona:PL Dumas - Anioł Pitoux T1-2.djvu/254

 — Udałam się do pana de Crosne, który, z polecenia królowej, dał mi jednego z najzręczniejszych agentów.
 — Jak się nazywa ten agent? — zapytał Gilbert.
 Andrea drgnęła, jak gdyby dotknęło ją rozpalone żelazo.
 — Zapytuję panią o jego nazwisko — powtórzył Gilbert.
 Andrea usiłowała się jeszcze opierać.
 — Jak się nazywa? mów pani, ja tak chcę — wyrzekł doktór.
 — Pasdeloup — odrzekła.
 — Cóż dalej? — zapytał król.
 — Wczoraj zrana ten człowiek zabrał szkatułkę. Oto wszystko.
 — Nie, jeszcze nie wszystko — rzekł Gilbert — teraz trzeba powiedzieć królowi, gdzie się znajduje szkatułka.
 — O! — wtrącił Ludwik XVI — wymagasz pan zawiele.
 — Nie, Najjaśniejszy Panie!
 — Ale od tego Pasdeloup przez pana de Crosne będzie się można dowiedzieć.
 — O! dowiemy się wszystkiego i to o wiele lepiej i o wiele prędzej od pani...
 Andrea ruchem konwulsyjnym zacisnęła tak zęby, że o mało ich nie powyłamywała.
 Król wskazał ten ruch konwulsyjny doktorowi.
 Gilbert się uśmiechnął.
 Poczem dotknął część dolnej twarzy Andrei, a muskuły zaraz się wyprostowały.
 — Najprzód, pani hrabino, zechciej powiedzieć, że ta szkatułka należała do doktora Gilberta.
 — Tak, tak, ona była jego — rzekła śpiąca z wściekłością w głosie.
 — A gdzie się znajduje teraz? — zapytał Gilbert — prędko, śpiesz się pani, król nie ma czasu czekać.
 — U Pasdeloup — odrzekła.
 Gilbert zauważył to wahanie, jakkolwiek było ledwie dostrzegalne.
 — Kłamiesz pani! — zawołał — a raczej usiłujesz kłamać. Gdzie jest szkatułka? Chcę o tem wiedzieć.
 — U mnie, w Wersalu — rzekła Andrea, wybuchając