Strona:PL Dumas - Anioł Pitoux T1-2.djvu/263

ucierpi na tem, że Wasza Królewska Mość będzie go miał w swem ręku. Niech Najjaśniejszy Pan otworzy — dodał Gilbert, podając kluczyk królowi.
 — Panie — odparł zimno król — zabierz tę szkatułkę, ona jest twoją.
 — Dziękuję, Najjaśniejszy Panie, a co zrobimy z hrabiną?
 — Nie budź pan jej tutaj. Chcę uniknąć zdziwienia i cierpień.
 — Najjaśniejszy Panie — rzekł Gilbert — pani hrabina obudzi się dopiero tam, dokąd Wasza Królewska Mość uzna za właściwe kazać ją przenieść.
 — Dobrze! a więc do królowej.
 Ludwik zadzwonił. Wszedł oficer służbowy.
 — Panie kapitanie — rzekł — pani hrabina, usłyszawszy, co się dzieje w Paryżu, zemdlała. Każ ją pan przenieść do królowej.
 — Ile czasu potrzeba na przeniesienie? — zapytał Gilbert króla.
 — Z dziesięć minut — odpowiedział tenże.
 Gilbert wyciągnął rękę do hrabiny.
 — Obudź się za kwadrans — rzekł.
 Na rozkaz oficera weszli dwaj żołnierze, i przenieśli ją na dwóch krzesłach.
 — A teraz — rzekł król, po ich odejściu — czego chcesz, panie Gilbert?
 — Łaski, któraby mnie zbliżyła do Waszej Królewskiej Mości i dała mi zarazem sposobność być użytecznym Najjaśniejszemu Panu.
 Król się namyślał.
 — Powiedz pan wyraźniej — rzekł.
 — Chciałbym być lekarzem przy dworze monarszym — rzekł Gilbert — przez to nie będę zawadzał nikomu, a stanowisko to zaszczytne, bo więcej w niem zaufania, niż blasku.
 — Zgoda — rzekł król. — Żegnam cię, panie Gilbert. Ale! ale! pozdrów najczulej ode mnie pana Neckera. Do widzenia.
 Potem, wychodząc, zawołał:
 — Kolacja!
 Bo Ludwika XVI żaden wypadek nie mógł powstrzymać od kolacji.