Strona:PL Dumas - Anioł Pitoux T1-2.djvu/266

 — Ależ — odezwał się — co Waszą Królewską Mość obchodzi nienawiść ludu. To pani bynajmniej nie dotyczy. Lud może nienawidzieć wszystkich, prócz Was, Najjaśniejsza Pani.
 Królowa nie podjęła nawet tego pochlebstwa.
 — Dalej! dalej! mości książę de Lambesq — rzekła — opowiadaj.
 — Więc tak, Najjaśniejsza Pani, lud działa pod wpływem nienawiści.
 — Ku mnie?
 — Ku wszystkiemu, co nad nim góruje.
 — Tak, rozumiem! to prawda! czuję ją! — rzekła stanowczo królowa.
 — Ja jestem żołnierzem, Najjaśniejsza Pani — odezwał się książę.
 — Mów pan więc, jak żołnierz. Co trzeba czynić?
 — Nic.
 — Jakto nic! — zawołała królowa, ucieszona ze szmeru, jaki na te słowa wszczął się w gronie haftowanych fraków i złotych szpad — nic! Pan, książę Lotaryński, powiadasz to do królowej Francji w chwili, gdy lud, według waszego opowiadania, zabija i pali! powiadasz, że nie pozostaje do zrobienia nic!
 Nowy szmer, ale tym razem pochwalny, przyjął słowa Marji-Antoniny.
 Obejrzała się, objęła wzrokiem cały otaczający ją tłum, i pomiędzy wszystkiemi oczyma gorejącemi, szukała tych, które rzucały najwięcej połysków, bo sądziła, że czyta w nich najwięcej wierności.
 — Nic! — powtórzył książę — bo gdy pozostawimy paryżanina w spokoju, to on się uspokoi; on wojowniczym staje się wtedy tylko, gdy go kto jątrzy. Dlaczego zaszczycać go walką i narażać się na losy bitwy? Bądźmy spokojni, a za trzy dni o niczem już nie będzie mowy w Paryżu.
 — Ależ Bastylja, panie!
 — Bastylja?.. zamknie się bramy, i ci, którzy ją zdobyli, sami tam się znajdą.
 Kilka uśmiechów zadrgało wśród milczącej gromady.
 — Widzisz książę, teraz uspakajasz mnie zanadto.
 I zamyślona, brodę oparłszy na ręku, postąpiła ku pani de Polignac, która blada i smutna, wydawała się głęboko zadumana.