Strona:PL Dumas - Anioł Pitoux T1-2.djvu/27

 — Bagno. Rozumie ciotka przecie, że ptaki, które się już raz złapało...
 — To co?
 — To już się tam nie znajdują.
 — Prawda — powiedziała ciotka.
 Po raz pierwszy dopiero, jak był u niej, przyznawała mu ciotka rację, to też Pitoux został zachwycony.
 — Ale — powiedział — w tych dniach, w których nie chodzi się na bagniska, można się udać gdzieindziej. W dnie, wktóre nie łapie się ptaków, można złapać co innego.
 — Co takiego?
 — Króliki.
 — Króliki?
 — Mięso się z nich zjada, a skórki sprzedaje. Każda skórka warta jest dwa sous.
 Ciotka Aniela spojrzała z zachwytem na siostrzeńca; nigdy nie sądziła, ażeby tak był oszczędny.
 Teraz dopiero ukazał się jej Pitoux w świetle właściwem.
 — Czy jabym sprzedawała te skórki?...
 — Pewno — odpowiedział Pitoux; moja matka zawsze je sprzedawała.
 Dziecku ani na myśl nie przyszło, że mógłby żądać czego więcej za produkcje jakich dostarczały jego łowy, nad część swoją przy jedzeniu.
 — Kiedyż pójdziesz łapać króliki? — zapytała panna Aniela.
 — Jak będę miał sidła.
 — Zrób je sobie!
 Pitoux wstrząsnął głową.
 — Przecież sam sobie zrobiłeś lep i gałązki.
 — Lep i gałązki, to prawda; ale drutu robić nie umiem Potrzeba mi drutu mosiężnego; ten kupuje się już gotowy u kupca.
 — A ileż na to potrzeba?
 — O! za cztery sous — odrzekł Pitoux, mógłbym zrobić dwa tuziny.
 — A mając dwa tuziny, ile możesz złapać królików?
 — To zależy; cztery, pięć, sześć może, a zresztą te same sidła mogą służyć na kilka razy, jeżeli ich leśniczy nie znajdzie...