Strona:PL Dumas - Anioł Pitoux T1-2.djvu/277

 Ale słowa te wyrzeczone były tonem, który wyraźnie mówił: Każ mi wyjechać, a zaraz wyjadę.
 Marja Antonina za boleść, jakiej doznała pomściła się tylko spojrzeniem lodowatem, którem objęła swoją przyjaciółkę.
 — A! księżno Djano, to takie twoje zdanie! — rzekła, przyciskając pierś ręką rozgorączkowaną.
 — O! Najjaśniejsza Pani — odpowiedziała księżna — nie ja tak chcę, nie wola moja dyktuje mi, co mam czynić, to rozkaz przeznaczenia.
 — Masz słuszność księżno — odrzekła Marja Antonina.
 I, zwracając się do hrabiny Julji, zapytała:
 — A ty, hrabino, co powiadasz?
 Hrabina odpowiedziała łzą palącą, jak wyrzut sumienia, ale cała jej siła wyczerpała się w tym wysiłku.
 — Dobrze — wyrzekła królowa — dobrze, miło mi widzieć, jak jestem kochana. Dziękuję ci, hrabino. Tak, wy tu narażacie się na niebezpieczeństwo; tak, wy obie macie słuszność, ja tylko jedna byłam zaślepiona... Pragniesz pozostać, ale to poświęcenie, a ja poświęcenia tego nie przyjmuję.
 Hrabina Julja podniosła piękne oczy na królowę. Lecz królowa, zamiast wyczytać w nich poświęcenie przyjaciółki, widziała tylko słabość kobiety.
 — Zatem, księżno, — mówiła dalej królowa — ty postanowiłaś wyjechać?
 I wyrazy „ty“ wymówiła z naciskiem.
 — Tak, Najjaśniejsza Pani.
 — Zapewne do którego ze swych majątków... daleko.. bardzo daleko...
 — Najjaśniejsza Pani, ażeby wyjechać, ażeby Waszą Królewską Mość opuścić, dwadzieścia mil równie bolesne są jak pięćdziesiąt.
 — Wyjeżdżasz więc zagranicę?
 — Niestety! tak, Najjaśniejsza Pani.
 Westchnienie rozdarło serce królowej, ale nie wyszło z jej ust.
 — A dokąd pani jedziesz?
 — Nad brzegi Renu, Najjaśniejsza Pani.
 — Dobrze. Mówisz, księżno, po niemiecku — rzekła królowa z uśmiechem smutku nieopisanego — i to ja cię